DÜŞÜNMEK BİR AN

Hani o, gecenin ağırlaştığı vakittir.

Sus o vakitte.

Sus ve duy.

Sesi, sesi var edeni.

Sesi sessizlikte,

Sözü sükûtta duy.

Sustuğu anda dışındakiler, duy

İçindekini,

Kendini…

Sus.

Sus ve gör.

Gör bir kere daha gördüklerini.

Gör gördüklerinde göremediklerini.

Göğün içindeki gökleri,

Yerin içindeki yerleri,

İçindeki uzak yakın köşeleri…

Yerleri yere sereni,

Gökleri üzerine örteni.

Sus.

Sus ve bil.

Bil yeniden bildiklerini.

Bil bilemeyeceklerini.

Sonra bilmediklerinde asla bilemeyeceklerinde kendini bil.

Sus şimdi.

Sus ve düşün!

ZAMANIN NASİBİ

Zamanın içinde o bir saati ara.

Hani bir yıla bedel olan o bir saati.

Âlemi sana, seni kendine getiren o bir saati,

Aklını başına, gönlünü kalbine getiren.

Soruların cevabı;

“Akletmez misin?”

“Düşünmez misin?”

“İbret almaz mısın?”

Aklın şükrü olan ey!

Zamanın nasibi.

Buyurdu en ziyade düşünen, akleden, ibret alan.

Bunun için tedbirli,

Bunun için telaşlı benden yana, senden yana,

Buyurdu: “Bir saatlik tefekkür bir senelik nafile ibadetten daha hayırlıdır!”      

GÖKLER, YERLER; GECE GÜNDÜZ / ŞÜKÜR

Hz Aişe r.a. anlatıyor:

“Bir gece Rasulullah benden izin istedi:

_ Ey Aişe, izin verirsen geceyi Rabbime ibadet ederek geçireyim. Ben de şöyle dedim:

_ Vallahi seninle beraber olmayı çok sever ve isterim. Ancak seni sevindiren şeyi daha çok severim.

Allah Rasülü sonra kalktı, güzelce abdest aldı ve namaza durdu. Ağlıyordu. Öyle ağladı ki mübarek sakalı, elbisesi ve secde ettiği yer sırılsıklam ıslandı. Bu haldeyken Bilal namaza çağırmaya geldi. Ağladığını görünce hayretle sordu:

_ Ey Allah’ın Rasulü, Allah Teâla sizin geçmiş ve gelecek günahlarınızı bağışladığı halde niçin ağlıyorsunuz? Allah Rasulü – salat ve selam üzerine olsun – şöyle buyurdu:

_ Ey Bilal, Allah’a çok şükreden bir kul olmayayım mı? Vallahi bana bu gece öyle ayetler indirildi ki onu okuyup da üzerinde tefekkür etmeyenlere yazıklar olsun!

Allah Rasulü s.a.v. sonra Âli İmran Suresi’nin 190 ve 191. ayetlerini okudu:

_ “Şüphesiz ki göklerin ve yerin yaratılışında, gece ile gündüzün birbiri ardınca gelişinde aklıselim için (Allah’ın birliğini gösteren) kesin deliller vardır. Onlar ayakları üzerinde dururken, otururken, yanları üzerine yatarken (her an) Allah’ı zikrederler.

Göklerin ve yerin yaratılışı hakkında derin derin tefekkür ederler ve ‘Rabbimiz sen bunları boşuna yaratmadın. Seni tespih ederiz. Bizi cehennem azabından koru.’ derler.”

Ve hatırasını bu ayetle bitirir Hz. Aişe r.a.

Düşünün diyerek;

İbret almak için,

Şükretmek için,

Kurtulmak için düşünün…

BENİ BENDEN ÇOK

Ebu Zer Gifarî – Allah ondan razı olsun – anlatıyor:

“Peygamber Efendimiz bir gece sabaha kadar şu ayeti tekrarlayıp durdu:

“Eğer kendilerine azap edersen şüphe yok ki onlar senin kullarındır. Şayet onları bağışlarsan aziz (kudreti ile her şeye üstün gelen), hakim (hikmetiyle her yaptığını yerli yerince yapan) olan sensin.””

Allah Rasulü s.a.v.’ın dilinden bir gece boyu, üzerinde yürüdüğümüz toprağa tane tane dökülen Maide Suresi’nin 118. ayetidir.

Ve yayılan göklere o gece, bu gece.

Şimdi sen duyarsın aziz ve hakim olanı.

Ben duyarım.

Bağışla derim.

Rasulü’nün duası hakkı için.

Sen aziz ve hakimsin.

Azap etsen yeridir ama bağışla.

Şu gecenin hakkı için, o gecenin hakkı için…

O’nun seni düşündüğü kadar sen seni düşünür müsün?

O’nun beni düşündüğü kadar ben beni düşünür müyüm?

HER ŞEY SEN, HER ŞEYDE SEN

Bazı insanlar oturmuş konuşmuyorlar düşünüyorlardı. Allah Rasulü s.a.v. onlara rastladı ve sordu:

_ Niçin konuşmuyorsunuz? Onlar,

_ Allah Teâla’nın yarattıkları üzerinde düşünüyoruz. dediler. Allah Rasulü s.a.v. onların bu hâllerini onayladı:

_ İşte böyle Allah’ın zatında değil, yarattıkları üzerinde düşünün. Çünkü O’nun zatını düşünmeye dayanamazsınız ve O’nun azametiyle zatının nasıl olduğunu anlayamazsınız.

Güneş doğar ve batar secdesidir bu onun.

Seni birler her sabah ve her akşam.

Gölgeler uzayıp kısalarak sana secde ederler.

Yağmur tıp tıp cama vurur şimdi.

Ve ölü toprağa can verirsin onunla.

Seni fısıldar toprak, yağmur, kar…

Seni fısıldar dağlar,

Seni fısıldar öteler,

Dağların ardındaki öteler,

İçimdeki öteler.

Ve ben ne kadar küçük olduğumu duyarım.

O an senin ne kadar büyük olduğunu…

SANKİ HİÇ YAŞAMADILAR

“Mal sahibi mülk sahibi

Hani bunun ilk sahibi?..”

Gezip dolaşacaksın gece bittiğinde.

Kimlere bitti gece?

Kimlere başladı sabah?

Her gün biraz daha giderken gideceğin yeri duyacaksın.

Gidenleri duyacaksın.

“Onlar birer ümmetti. Geldi geçti…” Bakara, 134

Bir başka şair seslenecek, ‘şu anda buradaki bizler yüz sene sonra olmayacağız.’

Ne garip!

Oysa nedir ki zamanın elinde yüz sene.

Zamanın elinde neyim?

Bir bilinmez âdemim.

İlk adım âdem, ikincisi adem.

Hâlâ ibret almayacak mıyım?

“…Kendilerinden evvel gelip geçenlerin akıbetlerinin ne olduğuna bir baksalar ya…”

Yusuf, 109

“Sanki orada şenlik kurmamışlardı…” Hûd, 95

/   /   /

Akıl nimetinin şükrüdür tefekkür.

Ve tefekkürün zirvesi acziyetimizi itiraftır.

Düşünmez misin, düşün!

Akletmez misin, aklet!

İbret almaz mısın, ibret al!

İbrahim’in güneşi gibi senin de nice güneşin var akşam olunca batacak.

Nice ay ve yıldızın var sabah olunca seni terk edecek.

Düşüneceksin o vakitte bir an.

Ve batanlardan geçeceksin.

Seni terk edeceklerden geçeceksin.

Kendini de terk edip asla seni terk etmeyecek olana varacaksın.