SELAM HAYATA GÜLÜMSEMEKTİR

Allah’ın selamı üzerimize olsun.

Allah’ın rahmeti, bereketi, inayeti bizimle olsun.

Kelamı selam ile açalım, kapıyı selam ile açalım; uzak yakın, yabancı tanış olsun.

Benden sana, senden bana söz söz büyüyen; bizi biz kılan ve bizi büyüten muhabbet neşidelerimiz olsun.

Damla damla inen rahmete kelime kelime vesileler olsun.

Duralım, bekleyelim; kapının önünde, insanın önünde, kelamın önünde; gönlümüzün önünde.

Çünkü gönlünden gönlüme yol vardır.

Güzel bir sözle başlayan bir yol.

Duayla başlayan bir yol…

KİM ALLAH’A DAHA YAKIN?

Bize bir ilim verildi.

Basit bir ilimdi ama ilimlerin anahtarıydı.

Biz bildik, Rabbimiz bizi ne kadar seviyor?

Biz bildik, Rabbimiz bizi ne zamanlar anar?

Biz bildik, Rabbimize ne kadar yakınız?

Dağlar, okyanuslar, çöller aşılsa bitmez mesafeler, hâlâ uzayıp akıp giden yollar vardır.

Bir adım atmadan kapanan mesafeler, yakın olan uzak menziller vardır.

Biz bildik, ben Rabbimi ne kadar seviyorsam O beni, benim O’nu sevdiğimden daha çok seviyor.

Biz bildik, ben Rabbimi hangi an anarsam, O beni o an anar.

Ve biz bildik, O’na en yakın kim?

Efendimiz s.a.v. buyurdular: “İnsanların Allah’a en yakın olanı ilk selam verendir.”

Ve yine buyurdular: “İnsanların Allah katında en değerlisi önce selam verendir.”

Müslüman, hayata kendinde olandan verendir.

Topraktan, havadan, sudan, kuştan, insandan; hayattan ne alabilirim diye düşünen değildir.

Toprağa, havaya, suya, kuşa, insana; hayata ne verebilirim diye düşünendir.

Toprağa yakın duran, mütevazı olandır.

Allah’a yaklaşmaya vesile arayandır.

Çünkü bilir ki, O’na yakın olana uzak bir yer yok.

TANIDIĞINA TANIMADIĞINA…

Rasulullah s.a.v.’e Ashap’tan biri sordu:

– Ya Rasulallah, İslâm’ın hangi ameli daha hayırlıdır?

Efendimiz s.a.v. buyurdular:

– Yemek yedirmen, tanıdığına tanımadığına selam vermendir.

Ve Rasulullah s.a.v.’in her hâlini hâl edinmeye çalışan, her sözünü emir bilen sahabiler selamsız adım atmamaya gayret ettiler.

Ebu Ümame r.a. rastladığı herkese selam verirdi. Taberanî r.a. onun için: “Karşılaştığı kişiler arasında ondan önce davranarak onu selamlayan bir kimse bilmiyorum.” der.

Bir gün bir Yahudi bir duvarın arkasına saklanır, Ebu Ümame r.a. gelince aniden karşısına çıkar ve selam verir. Ebu Ümame r.a. sorar:

– Neden böyle yaptın?

Yahudi cevap verir:

– Senin çok selam verdiğini gördüm. Bu hareketinden anladım ki selam vermek üstünlüktür. İstedim ki senden önce selam vereyim de, bu fazileti ben kazanayım.

Ebu Ümame r.a. şöyle dedi:

– Demek öyle… Ben Rasulullah’ın şöyle söylediğini duymuştum: “Allah, selamı ümmetimiz için beka, süreklilik vesilesi; aramızda yaşayan gayri müslimler için de bir güvenlik, teminat kılmıştır.”

SELAM BARIŞMAKTIR

“Ey iman edenler! Allah yolunda adım attığınız vakit iyi anlayın, dinleyin, size İslâm selamı veren kimseye, dünya hayatının geçici metaına göz dikerek, sen mümin değilsin demeyin…” (Nisâ, 94)

Ve hadis-i şerifte buyruldu:

“Bir kişinin din kardeşiyle üç günden fazla küs durması helal değildir. Bir halde küslük ki, iki mümin birbirine kavuştukları zaman biri yüzünü şu tarafa çevirir, öbürü de öte tarafa çevirir. Hâlbuki iki müminin en hayırlısı, önce selam vermeye başlayandır.”

.  .  .

Selam Müslüman olduğumuzun işaretidir. Ve kalplerimiz birbirine ezelden bağlıdır.

Ne olursa olsun, aramızda erimeyecek buzlar, aşılmayacak yollar yoktur.

Ve ilk adımı atan, havayı ilk ısıtan daha hayırlı olandır.

Selam, barışmaktır.

Gönlümüzle, gönlümüzde bizden öte var edilenle barışmaktır.

KAPILARIN ÖNÜNDEYİZ

Selam, kelamın anahtarıdır.

Selam izin istemektir, beklemek, kapıyı çalmak, “Gelebilir miyim?” demektir.

Kelamın ve insanın önünde ilk önce şöyle bir durmaktır.

Allah Tealâ buyurdu:

“Ey iman edenler! Kendi evinizden başka evlere, geldiğinizi fark ettirip, ev halkına selam vermedikçe girmeyin. Bu sizin için daha iyidir. Herhalde bunu düşünüp anlarsınız.” (Nur, 27)

Bir gün Kilde b. Hanbel r.a. Peygamber s.a.v. Efendimiz’e geldi ve selam vermeden yanına vardı. Efendimiz s.a.v. ona:

– Geriye dön ve “Esselamü aleyküm, gireyim mi?” de, buyurdular.

Yine Âmiroğullarından bir zat Rasulullah s.a.v.’in evine geldi ve “Gireyim mi?” diyerek izin istedi. Bunun üzerine Efendimiz s.a.v. evdeki birisini çağırarak:

– Kapıya çık da gelen kişiye izin istemeyi öğret. “Esselamü aleyküm, gireyim mi?” desin, buyurdular.

Bu sözü duyan kapıdaki kişi söylendiği gibi yaptı, Peygamberimiz de kendisine izin verdi.

HOŞ BİR HATIRA

Ne hoş hatıradır.

Birisi Ebu Zer r.a.’a sordu:

– Peygamber ile karşılaştığınız vakit sizinle musafaha eder miydi?

Hz. Ebu Zer r.a.:

– Musafahasız karşılaşmamız hiç olmadı. Bir gün beni çağırmıştı. Ben evde değildim. Gelince çağırttığını söylediler, hemen yanına vardım. Divanında oturuyordu. Birden ayağa kalktı ve beni karşıladı. Musafahalaştık. Bu hâl benim için çok, çok güzel bir şeydi.

ÇOCUKTUR DEMEDİN

Hz. Enes r.a. şöyle demiştir:

“Ben çocukken ve arkadaşlarımla oynadığım bir sırada Peygamber bize geldi ve selam verdikten sonra elimden tuttu, bir vazife ile beni bir yere gönderdi. Dönünceye kadar da beni bir duvarın gölgesinde bekledi.”

Yine Efendimiz s.a.v. Enes r.a. ile yürürken bir takım çocuklara rastlamış ve onlara selam vermiştir.

– Yola hakkını verin, diyor Efendimiz s.a.v..  

Sahabe soruyor:

– Yolun hakkı nedir?

Yolun hakkını sayıyor, sayıyor da Efendimiz s.a.v. bir yerinde:

– Selam verenin selamını almaktır, buyuruyor.

.  . .

Yola selam ver, yoldakine selam ver.

Ağaçlara selam ver, kuşlara selam ver.

Hepsinin hakkı vardır üzerimizde çünkü.

Yolumuzun üzerindeki herkesin hakkı vardır.

Selam, hayata gülümseyerek girmektir.

Selam, hayata herkesle, her varlıkla girmektir.

Paylaşmaktır.

Birlikte olmaktır.

Allah’ın selamı üzerimize olsun.

Selam ile başladık, selam ile bitiriyoruz.

Duruyor ve bekliyoruz.

Kapı açılsın, izin çıksın diye bekliyoruz.

Hayata bizden nice kapılar açılsın diye bekliyoruz.